Op 1 januari ontving ik van Johan mijn eerste (concept) schema voor de aankomende drie maanden. Ik noem dit een concept schema, omdat dit gaandeweg aangepast kan worden. Behalve een aantal geel gearceerde data, zoals afgelopen zondag, 31 januari ‘5k testwedstrijd – zet maar een tijd neer’. Na precies vier weken onder begeleiding van Johan staat het eerste testmoment op het programma. Een mooi meetmoment om te kijken waar ik nu sta. Benieuwd hoe dat is gegaan? Lees snel verder!
Zondagochtend, half 7 ’s ochtends gaat de wekker. Het is nog hartstikke donker buiten. Ik kijk door het raam naar buiten en zie een flinke laag ijs op de auto’s zitten (waarschuwing #1). ’s Ochtends voor een wedstrijd eet ik eigenlijk altijd hetzelfde een flink bord Brinta of een pak bananen-spelt pannenkoekjes van de Albert Heijn, een kop koffie en nog een pre-workout shake. Na het ontbijt bekijk ik voor de zekerheid nog even de temperatuur op het moment van lopen, -3°C (waarschuwing #2). Gezien het weer pak ik toch maar mijn handschoenen in. Niets is vervelender dan bevroren handen tijdens het hardlopen. Na mijn ochtendritueel, stap ik rond kwart voor 8 in de auto richting de Bosbaan in het Amsterdamse Bos.
Onderweg rijd ik door een prachtig wit, ijzig landschap (waarschuwing #3). Eenmaal aangekomen begin ik vol goede moed aan mijn warming-up. Jeetje wat is het fris, maar ik zeg altijd maar: ‘Hoe frisser, hoe beter, warm krijg je het toch wel vanzelf!’. Ik liep ter hoogte van de KNRB een paar keer op en neer. Langs de lege tribunes moest ik wat schipperen tussen verschillende plekken met ijsvorming (waarschuwing #4). Ik sloot mijn warming-up af met wat korte sprintjes om alvast te wennen aan de snelheid voor straks. Niet veel later kwam Patrick aan op de fiets (!), als we dat geen ultieme support noemen weet ik het ook niet meer. Gezien de stand van de wind moesten we alleen nog naar de andere kant van de Bosbaan gaan. Dit zou er voor zorgen dat ik de laatste 2,5 km de wind in de rug zou hebben.
Rond half 9 is het officiële startmoment, ik doe nog snel de laatste voorbereidingen. Ik zet mijn speciale playlist aan van precies 20 minuten, oftewel mijn streeftijd. 3… 2... 1… START! Ik schiet uit de startblokken en weet direct het juiste tempo te lopen. Maar na de eerste bocht begint direct de ellende. Het asfalt verandert in een semi-onverhard pad met overal plakkaten ijs (waarschuwing #5). Maar al slalommend klok ik de eerste kilometer in 3:57, een goed begin! Maar nog geen 300 meter verder let ik niet goed op. Mijn linker voet landt op een stuk ijs en glijdt weg, hierna sloeg mijn linker been tegen mijn rechter been aan. Hierdoor maakte ik een struikelende/vallende beweging en alle hoop om te blijven staan vervloog op het moment dat ik ook met rechts het ijs wist aan te raken.. Daar ging ik richting de grond en eindigde ik op mijn knieën in de graskant. Wat. Een. Deceptie. Weet je wat het ‘mooiste’ is aan dit moment, ik was met stomheid geslagen dat dit mij overkwam. Geen enkele waarschuwing die ik hierboven heb benoemd was eigenlijk tot mij doorgedrongen, totdat het te laat was. Boos en teleurgesteld droop ik af. Patrick vroeg nog of ik het niet nog een keer wilde proberen, maar ik was er voor nu even helemaal klaar mee. Mopperend liep ik terug naar de auto.
Bij de auto aangekomen, stuurde ik Johan een appje dat ik vol onderuit was gegaan en na 1,3 km aan de kant stond. Tijdens de autorit naar huis belde ik nog even met mijn vriendin. Zij zei eigenlijk direct al dat als ik geen last van de val had, ik het in de middag gewoon nog een keer moest gaan proberen. Bij thuiskomst zag ik het volgende appje van Johan:
Bij het zien van dat appje kreeg ik direct een glimlach op mijn gezicht en wist ik wat ik moest gaan doen. Vallen en weer opstaan, letterlijk! Het volledige ochtendritueel ging ik opnieuw langs en om kwart voor 12 zat ik in auto richting Vinkeveen. Langs de A2 heb je een lange rechte weg, volledig uit de wind. Een ideale plek voor een tweede poging. Maar ditmaal bepaal ik niet zelf het tempo. Johan zou zelf meelopen en ik hoef alleen nog maar 'even’ 5 kilometer achter hem aan rennen. Klinkt makkelijk toch?
Bij het startvak aangekomen was het moment daar, ik zet mijn speciale 20 minuten playlist aan. Johan begint met aftellen: 3… 2… 1… START! Voor een tweede keer vandaag schiet ik uit de startblokken. Wat is het eigenlijk een luxe om achter een haas te lopen, blindelings volgen en proberen aan te blijven haken bij Johan. Dan zou het goed moeten komen, toch? De eerste kilometer ging in 3:57, een exacte kopie van de start van vanochtend. Kilometer 2 liep ik in 4:00. Vanaf dat moment begon het allemaal wel al wat zwaarder te worden en begon de twijfel toe te slaan. Kan ik dit wel? Red ik dit wel? Kilometer 3 ging voorbij en liep ik in 4:05, zie je nou wel, ik kan dit niet… Rond 3,3 km zat er een keerpunt in de route, een rotonde. Vanaf dat moment kreeg ik een mentale boost. Het was namelijk nog maar 1,7 km tot aan de finish. Kilometer 4 liep ik in 4:02, met nog maar één kilometer te gaan. Ik dacht bij mezelf kom op, je bent nu al op 80% nog even die tanden op elkaar en proberen aan te blijven haken bij Johan. Hij liep immers op precies de eindtijd die ik in gedachten had 19:59. De laatste 150 meter heb ik alles gegeven wat ik nog in mij had. Maar had ik het gered?! Ik wist dat ik sowieso een PR had gelopen, maar was dit PR ook genoeg voor een sub 20 op de 5? Helaas dat was het net niet, 20:00 was mijn tijd op STRAVA. Zo ontzettend jammer, was ik maar eerder begonnen met … die gedachte liet ik niet verder zijn gang gaan. Ik heb gewoon een PR gelopen op de 5 en wat voor een! Na zo een dramatische start in de ochtend – ik noem dat moment ‘de Val’. Vervolgens ga ik voor de herkansing in de middag en loop ik gewoon alsnog een dik PR na ‘de Val’, YESSSS!
Patrick nogmaals dank dat je zo een rot eind heb gefietst om mij te supporten bij de Bosbaan & Johan dank voor de motivatie boost en het haaswerk om dat PR te realiseren! Ik ga nog even nagenieten van dit moment.
Groetjes Bart.
PS. Neem vooral eens een kijkje op de website van Johan als jij nog opzoek bent naar de juiste stok achter de deur. 😉
