Als je mij begin dit jaar had gevraagd of ik ooit een solomarathon zou gaan lopen, dan had ik dit lachend weggewimpeld. Het lopen van een marathon an sich is al een heuse prestatie, laat staan het volledig solo lopen van deze afstand. Zonder al die tienduizenden mede-lopers, het juichende publiek en de complete belevenis van minuut tot minuut tijdens het afleggen van het parcours. Of zal de drang tot het volbrengen van die magische 42.195 meter toch groter zijn?
Na keihard getraind te hebben voor de Marathon van Rotterdam in april was ik er helemaal klaar voor. Ondertussen zorgde het Corona virus ervoor dat buitenlandse hardloop-evenementen werden afgelast. Ik dacht op dat moment nog, 'gelukkig loop ik mijn marathon in Nederland, deze zal vast wél doorgaan'. Vandaag de dag weten we wel beter... Het onvermijdelijke bericht volgde dat ook de Marathon van Rotterdam zou worden uitgesteld naar later dit jaar. Mentaal was ik opdat moment er niet klaar voor om een eventuele solomarathon te lopen. Maar over een ding was ik wel heel zeker van mijzelf, als ik nog een volledige marathonvoorbereiding doe, dan sluit ik die hoe dan ook af met een (solo)marathon.
En zo geschiedde het, op 24 oktober 2020 zou ik mijn solomarathon door de polder tussen Amstelveen en Uithoorn gaan lopen. Vandaar dan ook de naam, de Polderton 😉. Bij het lopen van een solomarathon komt wel wat meer kijken dan enkel je startnummer ophalen en zorgen dat je op tijd in het juiste startvak bent. Denk aan: het uitzetten van een route, wie kan eventueel de verzorging regelen, een medaille natuurlijk en de eventuele hulp van een medeloper voor de laatste kilometers. Qua route was ik er vrij snel uit. Ik zocht een route tussen de 8-10km, zonder stoplichten en zo min mogelijk hoogteverschil om die vervolgens 4 á 5 keer te lopen. Mentaal zag ik dit als een voordeel, doordat ik dan direct kon beginnen met het aftellen. Nog 5... 4... 3... 2... 1... ronde(s) te gaan. Uiteindelijk ging een van mijn ouders de hele marathon mee op de fiets. Op die manier kon ik onderweg worden voorzien van genoeg drinken. Op een vaste plek langs de route stond mijn vriendin met extra flessen drinken en voor natuurlijk de nodige support. Hoe fijn is dat!
Uiteindelijk kwam het qua belevenis en sfeer van het parcours ook nog eens helemaal goed. De NN Runningday wat aanvankelijk voor zondag 11 oktober was, werd nogmaals herhaald in het weekend van 24 en 25 oktober. Tijdens dit evenement kon je, je virtueel inschrijven voor een startwave van de Marathon van Rotterdam. Leuk dat dat kan, maar wat voor extra's biedt dit dan? Nou: tijdens het volledige parcours werd je op de hoogte gehouden waar je opdat moment virtueel liep, leuke weetjes over de stad, je eigen tussentijden, lekkere muziek en natuurlijk het You'll Never Walk Alone van Lee Towers als je de finish op de Coolsingel zou bereiken.
Raceday
6:30 uur zou de wekker gaan, maar door de spanning was ik al ruimschoots voor mijn wekker wakker. Aangezien ik vrijwel altijd als eerste thuis opsta geef ik onze kitten, Dotje altijd als eerste te eten. Daarna maak ik voor mijzelf mijn standaard hardloopontbijt: een kop koffie, 4 bananen-speltpannenkoeken, een groot glas water en mijn koolhydraten drank van SiS. Al mijn hardloopspullen en de complete verzorgingspost voor de dag had ik de avond ervoor al klaar gelegd. Na het ontbijt heb ik de spieren wat losgemaakt met een foamroller en was het tijd om in de auto te stappen naar Amstelveen (het lijkt zo net een échte wedstrijd😁). Om half 9 kwamen wij aan in Amstelveen. We namen de takenverdeling en het wedstrijdplan nog een keer door. Ondertussen trok ik mijn wedstrijdkleding aan en begon ik aan de warming-up richting het 'startvak'. Bij klokslag 9:00 uur klonk het startschot en ging ik van start. Mijn wedstrijdplan was lopen op een pace van 5:25-5:30/km, rustig starten en eventueel de laatste kilometers versnellen. Maar een wedstrijd is natuurlijk geen wedstrijd als je niet sneller start dan gepland. Dat tempo, 5:19/km voelde soepel aan en ik besloot dit zo lang mogelijk vol te houden.
Het weer was bij de start ideaal, een lichte wind, droog en rond de 12 graden. Helaas was dit enkel voor een zeer korte periode. In mijn zelfbedachte route zat een stuk van 3,2km rechtdoor de polder. Tijdens dit stuk liep ik elke keer volledig tegen de wind in. De eerste 28 kilometer liep ik gemiddeld op 5:19/km en voelde mijn benen en lichaam nog heel goed. Echter, was de wind steeds harder gaan waaien en tijdens kilometer 29, 30 en 31 dwars door de polder was het afzien. Het tempo zakte richting 5:35/km en ik kon mijn vorige tempo niet meer herpakken. Zelfs niet met de hulp van Patrick (@rooderunner), hij liep de laatste 11 kilometer met mij. Met zijn hulp kon ik wel het tempo van 5:35/km vasthouden. Achteraf gezien was mijn parcours verre van ideaal, helemaal als je bedenkt dat ik kilometer 38, 39 en 40 wederom door de polder moest strijden met windtegen. Weggeblazen door de wind en amper vooruitkomend klokte ik die kilometers in 5:56, 6:19 en 6:31.
Tijdens deze lijdensweg kon ik mijzelf wel vervloeken, hoe kon ik nou zo stom zijn om deze route te bedenken. Nota bene op deze weg had ik al vaker tijdens trainingsrondes volle bak windtegen. Na kilometer 40 kwam ik weer langs de support en kon ik de finish al bijna ruiken. Het idee dat ik nog maar 2,2km hoefde te lopen gaf mij weer wat energie en ik kon mijn tempo weer iets verhogen. Bij kilometer 42 begon het You'll Never Walk Alone van Lee Towers en waande ik mij voor even op de Coolsingel in Rotterdam. Met een finishtijd van 3:50:06 was dit ondanks alles een verpulvering van mijn oude PR dat namelijk stond op 4:17:00 gelopen tijdens de Marathon van Amsterdam in 2019. Ik kreeg zelfs nog een marathon medaille omgehangen aan het einde. Daarvoor nog extra dank voor VirtueelNL. Door een fout was de medaille nog niet op tijd in mijn bezit voor een finishfoto en Nathalie de Boer kwam deze speciaal langsbrengen. Top service en altijd leuk die extra enthousiaste aanmoedigingen!
Heb ik mijn sportieve doel behaald?
Mijn doel was het wegspoelen van die nare nasmaak die ik had opgelopen tijdens de laatste 12 kilometers van de Marathon van Amsterdam. En dat is mij gelukt, samen met de hulp van familie en vrienden! Ik was nu vele malen frisser en fitter. Ik ben zelfs van mening dat als ik mijn volgende marathon loop tijdens een echt evenement, ik ook deze tijd flink aan kan gaan scherpen 👏!
Bart.
